Wij wilden iets anders. Natuur, cultuur, wijn en lekker eten. Niet te toeristisch. Beetje Toscane en Umbrie. Door een vriendin verleidt om een weekje Spanje in het programma op te nemen. In Castilie, zo’n 50 km boven Burgos. We kwamen uit de Ardeche. Niets mis mee, mooie natuur, kastelen, musea en de bekende caves. En veel, heel veel landgenoten. Een leuke week, maar toch dat gevoel niet meer verrast te worden. Toen 800 km naar onze Spaanse bestemming gereden, zo’n 150 km onder Bilbao. We hadden kamers in een klein dorp in de streek Bureba. Dat zouden we niet eenvoudig vinden maar vriendin had geregeld dat we onze Spaanse gastheer konden bellen en die zou ons komen ophalen.
Onder Bilbao gebeld en na veel ola’s, aqui’s en autopista’s had ik het vermoeden dat we elkaar bij de afslag Pancorvo zouden treffen. Dat vermoeden kwam uit. Onze gastheer heette Antonio en bleek het Frans net zo goed 
te beheersen als ik, dat kwam goed uit. We zouden eerst gaan eten en daarna doorrijden naar ons huisje. Na een sportieve tocht, Antonio nam de bochten enthousiaster dan ik, kwamen we in Ona.
Lopend naar het restaurant gaf Antonio ons aan dat de keuken “vrai traditioneel” was. We betraden een spelonkachtig ruimte met een kleine bar annex gril. Een beetje schemerig. Aan de bar stond volk dat rechtstreeks uit de Godfather part II leek weg te zijn gelopen. Vrouwlief trok de linker wenkbrauw op, kinderen kropen tegen pa aan. Antonio benadrukte nogmaals dat het allemaal traditionel was en begeleidde ons naar een tafeltje. Na 10 minuten werd de tafel vol gezet met allerlei schoteltjes met uitdagende “ïk weet niet wat het is maar het ziet er lekker uit” hapjes. Na de eerste happen keek het gezin naar elkaar met bevestigende blikken van “dit gaat wel wat worden”. De Godfather figuranten bleken allen plaatselijke bevolking die Antonio maar ook ons hartelijk kwamen begroeten. We zijn er die vakantie nog twee keer terug geweest.
De Bureba.
Ons huisje was in Castellanos de Bureba, een dorpje op een heuvel in de velden, 10 huizen en een kerk. Antonio onze gastheer bleek er el Major te zijn.
De Bureba is een prachtige streek. Inderdaad een beetje als Toscane. Veel kleine dorpjes. Prachtig gevarieerd landschap, heuvelachtig, valleien, korenvelden, zonnebloemen en hier en daar ruige natuur. En echt, puur, authentiek. De mensen, de natuur en de dorpjes. En weinig toeristen. Je voelt nog echt gast en geen wandelende portemonnee. Alle dorpen hebben altijd een gezellig dorpsplein, ’s avonds vind je daar de plaatselijke bevolking, de kinderen spelen op het plein. Ochtends drink je er koffie, in de middag eet je er wat tapas en in de avond neem je een wijntje.
Ona was onze uitvalbasis. Een leuk provincie stadje met een mooi en gezellig plein. We dronken vaak een kofje koffie bij Humprey, een gastvrije Spanjaard, met een opvallend geblondeerde haardos en een opgeruimd humeur. Iemand die je direct welkom doet voelen. Ona ligt aan het riviertje de Oca, je kan daar lekker wandelen en ’s avonds scheren de vleermuizen boven het water.
Je kunt heerlijk wandelen in de Bureba. Wij hebben een lange wandeling gemaakt in de heuvels bij Poza. We volgden een oude Romeinse straatweg, die ons langs de oude zoutwinningsbassins bracht, een route met prachtige uitkijkjes en tenslotte het oude kasteel boven Poza. Verdiend uitblazen doe je dan op het dorpsplein met een prachtig uitzicht over de Bureba. Een tweede wandeling bracht ons naar de Herran. Je volgt een pad lang een rivier. Af en toe is dat een kabbelend beekje maar ook af en toe een wild stromende waterval. Het water is prachtig helder. Op sommige plekjes kunnen de kinderen in het water en deden hun afkomst eer aan door direct allerlei dammen te gaan bouwen. Frias is een klein vestingstadje boven op een berg, met schilderachtige huisjes. Burgos is een prachtige stad. Een gezellige boulevard lang het water, kleine winkelsteegjes, een indrukwekkende kathedraal en andere bezienswaardige kerken. En een kasteel hoog boven de stad met een fantastische uitzicht. En het is nog allemaal authentiek, iets meer toeristen, maar het blijft gezellig. Tenslotte Brieviesca, een wat grotere provinciestad. Weer met een gezellig plein waar het goed toeven. Een gezellig zwembad waar je bijna voor niets een tennisbaan kan reserveren. Al is tennissen met 30 graden wel een uitdaging. Teleurstelling voor de dochter, de veelbelovende winkels waar dicht die dag. Op de laatste avond was er een prachtige sterrennacht. Rond middennacht ben ik nog even de heuvel opgelopen in Castellanos. Dat moment daar, die stilte, met alleen al die sterren boven me en het uitzicht op de vallei, blijft me nog wel even bij.
Het eten was heerlijk. Drie maal naar de tapasbar in Ona. De kinderen hebben het er nog over. Ik had er zelf nooit in durven gaan, maar eenmaal door Antonio geïntroduceerd was dat geen probleem. Antonio had voor ons op de tweede dag lunch geregeld in Salas. Daar was de taal even een probleem. Er was geen kaart, dus werden de drie of vier gerechten van die dag vanuit de keuken naar ons gebracht zodat we zo onze keuze konden maken. Op elk dorpsplein vind je wel tapas. We hebben ook een paar maal het diner gebruikt in ons huisje. Dan werd er voor ons gekookt. Dat was wel lekker naar een lange dag. En het had wel sfeer. We aten in een speciale kamer. Omgeven door veel antiek (en ook wel wat kitsch), een grote tafel en zware antieken stoelen, oud tafellinnen en kristallen glazen.